En zo kwam het dat Cavia zich te midden van borrelende mensen bezighield met de filosofische vraag: Als je aan het mingelen bent, maar niemand merkt het, is er dan sprake van mingelen?

Zelf denk ik dat de meest onderscheidende eigenschap van de mens is: schaamte. Dieren hebben buitengewoon weinig schaamte. Ooit wel eens een hagedis van een tak zien vallen met een blik van ‘Oeps! Hihi’?

Maak me gek' betekent nooit: zorg dat ik in een psychiatrisch ziekenhuis terechtkom. Idem voor 'mij krijgen ze niet gek'.

Sterker nog, meestal is het juist de underdog die de oorlog verklaart, vaak aan het alfamannetje in de groep. Maar dat doet hij zonder dat het alfamannetje erbij is. Dan klinkt het nog heldhaftig, maar zodra het bewuste alfamennetje weer ten tonele verschijnt, besluit de underdog om nu nog geen ruzie te gaan zoeken, maar 'eerst maar even koffie te zetten'. Onderwijl vuile blikken werpend. Het alfamannetje is zich nergens van bewust. Hij was al een winnaar en blijft dat.

Als het over kleding gaat, dan kun je nog wel eens zeggen: 'Leuke broek, maar hij staat je niet.' Bij taal gaat dat niet. 'Sorry, maar uw taal staat u niet.'Alleen pubers doen dat, bij hun moeder, als die in een onbewaakt moment van moderniteit ineens iets 'vet' vindt. 'Mahammmm,' zeggen ze dan, en de moderne moeder zegt dan: 'Dat mag ik toch wel zeggen? Jullie zeggen het ook.' Maar ze weet het diep in haar hart natuurlijk donders goed: pubertaal staat haar niet.

Prima is het woord van mensen die de strijd hebben opgegeven.

Er is het verontrustende 'oké', als iemand ineens gekker blijkt dan voorheen gedacht. ('Ik vind dat de kat zelf ook moet aangeven waar haar grens ligt.''O...ké...?')

Je kop niet boven het maaiveld uit mogen steken? 'Zooo nederlands.

Maar ik hou nog steeds van je!' 'Oké, maar wil je nou vanille- of hopjesvla?

Som moet je ook een beetje tegen de psychologie in willen gaan.